هاروس سایت هاروس سایت ادعیه و اذکار مجربه
در این مطلب از سایت ادعیه و اذکار هاروس به قسمتی از متن دعای اول صحیفه سجادیه در مورد ستایش خداوند بزرگ پرداخته ایم. برای خواندن متن دعای اول صحیفه سجادیه همراه با ترجمه و تفسیر مطلب عنوان شده را بخوانید که ان شاء الله کارگشا باشد.
قسمتی از متن دعای اول صحیفه سجادیه در مورد ستایش خداوند بزرگ,متن دعای اول صحیفه سجادیه درمورد ستایش خداوند با ترجمه و تفسیر,دعای اول صحیفه سجادیه,دانلود صوت دعای یکم صحیفه سجادیه,دانلود فایل صوتی اولین دعای صحیفه سجادیه,شرح و تفسیر دعای اول صحیفه سجادیه,متن و ترجمه دعای اول صحیفه سجادیه,خلاصه فراز اول صحیفه سجادیه,دعای اول صحیفه سجادیه انصاریان,تجزیه و ترکیب دعای اول صحیفه سجادیه,بهترین ترجمه صحیفه سجادیه
قسمتی از متن دعای اول صحیفه سجادیه در مورد ستایش خداوند بزرگ
دعای یکم صحیفه سجادیه، از دعا‌های صحیفه سجادیه امام سجاد (ع). این دعا در ۳۰ فراز دسته‌بندی شده و موضوع اصلی آن حمد خداوند است به گونه‌ای که کلمه حمد ۲۵ بار در آن تکرار شده است.
دیده‌ها را از دیدن خداوند قاصر و فهم‌ها از توصیفش ناتوان‌اند.
خداوند برای هر کسی رزق مشخصی قرار داده که کسی نمی‌تواند آن‌را کم یا زیاد کند.
هر کس عمری دارد که با اجل مشخصی به پایان می‌رسد.
شناخت حمد و ستایش خدا از هدایای الهی است. اگر انسان حمد را نمی‌شناخت و خدا را ستایش نمی‌کرد از انسانیت خارج می‌شد و به مرز حیوانیت می‌رسید.
خداوند در هیچ‌یک از کارهایش مورد پرسش قرار نمی‌گیرد؛ اما همه در معرض پرسش اویند.
در روز قیامت به کسی ستم نمی‌شود و هر کس جزای عمل خویش را می‌بیند.
حمد الهی موجب نورانیت چهره در روز قیامت، رهایی از آتش، همنشینی با فرشتگان مقرب و پیامبران مرسل است.
خداوند خلقت انسان را نیکو و روزی‌اش را پاک قرار داده است.
به قدرت خداوند، هر آفریده‌ای فرمانبردار انسان است.
خداوند به ما دستور داد تا فرمانبرداری‌مان را بسنجد و از انجام مُحَرّمات نهی فرمود تا شکر ما را بیازماید.
خداوند با ما مدارا می‌کند و در عقوبت ما شتاب نمی‌کند برخلاف امت‌های گذشته.
خداوند ما را در حد توانمان مکلف کرده و بر ما آسان گرفته است؛ پس هیچ عذر و بهانه‌ای نیست.
دانش خداوند بر همه اشیا احاطه دارد.
هنگامی که دعا می کرد در آغاز آن ستایش خداى عزّ و جل می نمود (به اقتدا و پیروى از قرآن کریم و عمل به فرمایش مشهور حضرت رسول ـ صلّى الله علیه و آله ـ که فرمود: کلّ امر ذى بال لم یبدء فیه بحمد الله فهو ابتر یعنى هر کار اهمیت دارى که در شروع به آن از خدا سپاسگزارى نشود بى برکت و بى نتیجه است) پس (درباره سپاسگزارى چنین) فرمود:
(۱) الْحَمْدُ لِلهِ الْأَوَّلِ بِلَا أَوَّلٍ کَانَ قَبْلَهُ، وَ الْآخِرِ بِلَا آخِرٍ یکُونُ بَعْدَهُ
سپاس خدایى را که اوّل است و پیش از او اوّلى نبوده (مبدأ هر موجودى است) و آخر است و پس از او آخرى نباشد. (مرجع همه اشیاء است)
(۲) الَّذِی قَصُرَتْ عَنْ رُؤْیتِهِ أَبْصَارُ النَّاظِرِینَ، وَ عَجَزَتْ عَنْ نَعْتِهِ أَوْهَامُ الْوَاصِفِینَ.
خدایی که دیده هاى بینندگان از دیدنش (در دنیا و آخرت) ناتوانند (محال است او را ببینند چون آنچه به چشم سر دیده می شود بایستى در مکان و جایى باشد، و محتاج به مکان جسم است و خداى تعالى جسم نیست) و اندیشه هاى وصف کنندگان از عهده وصفش بر نیایند (هر چه کوشند نمی توانند به طوری که شایسته است او را وصف نمایند، چنان که حضرت سیدالمرسلین «صلّى الله علیه و آله» فرمود: لا احصى ثناء علیک، انت کما اثنیت على نفسک یعنى مرا توانایى مدح و ثناى تو نیست، تو خود باید ثناگوى ذات اقدس خویش باشى، و حضرت سیدالوصیین امیرالمؤمنین «علیه السّلام» فرمود: هو فوق ما یصفه الواصفون یعنى او برتر و بالاتر است از آنچه وصف کنندگان او را بستایند.
(۳) ابْتَدَعَ بِقُدْرَتِهِ الْخَلْقَ ابْتِدَاعاً، وَ اخْتَرَعَهُمْ عَلَى مَشِیتِهِ اخْتِرَاعاً.
به قدرت و توانایى خود آفریدگان را آفرید، و آنان را به اراده و خواست خویش به وجود آورد بى اینکه از روى مثال و نمونه اى باشد. (چون همیشه خداوند بوده و دیگرى جز او نبوده که نمونه به دست داده باشد)
(۴) ثُمَّ سَلَکَ بِهِمْ طَرِیقَ إِرَادَتِهِ، وَ بَعَثَهُمْ فِی سَبِیلِ مَحَبَّتِهِ، لَا یمْلِکُونَ تَأْخِیراً عَمَّا قَدَّمَهُمْ إِلَیهِ، وَ لَا یسْتَطِیعُونَ تَقَدُّماً إِلَى مَا أَخَّرَهُمْ عَنْهُ.
سپس آنان را در راه اراده و خواست خویشتن روان گردانید، و در راه محبّت و دوستى به خود (که غریزه هر موجودى است، چنان که در قرآن کریم ـ سوره اسراء آیه ۴۴ ـ فرموده: وَ انْ مِنْ شَىْءٍ الاَّ یسَبِحُ بِحَمْدِه وَ لکِنْ لا تَفْقَهُونَ تَسْبیحَهُمْ؛ یعنى موجودى نیست جز آنکه ذکرش تسبیح و ستایش خدا است، ولى شما تسبیح ایشان را در نمی یابید) بر انگیخت، در حالیکه توانائى ندارند تأخیر نمایند آنچه را که ایشان را به آن جلو انداخته، و نمی توانند پیش اندازند آنچه را که ایشان را از آن عقب خواسته (از آنچه براى آنان تعیین نموده تجاوز نمی توانند کرد، و این با استطاعت و توانا بودن در انجام عمل نیک و بد منافات ندارد، زیرا معنى فرمایش امام «علیه السّلام» در ظاهر آنست که خداى تعالى هر گاه چیزى اراده نمود غیر آن واقع نمی شود).
(۵) وَ جَعَلَ لِکُلِّ رُوحٍ مِنْهُمْ قُوتاً مَعْلُوماً مَقْسُوماً مِنْ رِزْقِهِ، لَا ینْقُصُ مَنْ زَادَهُ نَاقِصٌ، وَ لَا یزِیدُ مَنْ نَقَصَ مِنْهُمْ زَائِدٌ.
و از رزقى که عطا فرموده هر جاندارى را روزى معلومى قرار داده است (چنان که در قرآن کریم ـ سوره زخرف آیه ۳۲ ـ فرموده: نَحْنُ قَسَمْنا بَینَهُمْ مَعیشَتَهُمْ فِى الْحَیوهِ الدُّنْیا؛ «ما روزى ایشان را در زندگانى دنیا بینشان تقسیم و پخش نموده ایم» به طوری که) به هر کس از آنان فراخى و فراوانى داده کاهنده اى نمی کاهد، و هر که را کاسته افزاینده اى نمی افزاید (جز خداوند سبحان توانا نیست که آن را زیاد و کم گرداند، بنابر این نباید براى به دست آوردن روزى از جادّه درستى و پرهیزکارى بیرون رفت و گرد حرام گشت که آنچه قسمت و بهره است از راه حلال خواهد رسید، و باید دانست که حرام روزى اى که خداى تعالى قرار داده نیست، پس آنکه همیشه حرام می خورد از روزى مقسوم خود چشم پوشیده و خداوند آن را حبس نموده که اگر شکیبایى نموده گرد حرام نمی گشت حتماً آنچه در خور حال او است به وى می رسید)
(۶) ثُمَّ ضَرَبَ لَهُ فِی الْحَیاهِ أَجَلًا مَوْقُوتاً، وَ نَصَبَ لَهُ أَمَداً مَحْدُوداً، یتَخَطَّى إِلَیهِ بِأَیامِ عُمُرِهِ، وَ یرْهَقُهُ بِأَعْوَامِ دَهْرِهِ، حَتَّى إِذَا بَلَغَ أَقْصَى أَثَرِهِ، وَ اسْتَوْعَبَ حِسَابَ عُمُرِهِ، قَبَضَهُ إِلَى مَا نَدَبَهُ إِلَیهِ مِنْ مَوْفُورِ ثَوَابِهِ، أَوْ مَحْذُورِ عِقَابِهِ، لِیجْزِی الَّذِینَ أَساؤُا بِما عَمِلُوا وَ یجْزِی الَّذِینَ أَحْسَنُوا بِالْحُسْنَى.
پس از آن براى او (هر یک از ایشان) در زندگى مدّتى معلوم تعیین و پایانى معین قرار داده (معلوم نموده هر یک از ایشان تا چه مدّتى خواهد زیست) که با روزهاى زندگیش به سوى آن پایان گام بر می دارد، و با سال هاى روزگارش به آن نزدیک می شود تا چون به پایانش نزدیک شود، و حساب عمر و زندگیش را تمام بستاند، او را به آنچه خوانده از پاداش سرشار (بهشت) یا کیفر ترسناک خود (دوزخ) فرا گیرد (در اینجا از قرآن کریم ـ سوره نجم، آیه ۳۱ ـ اقتباس و استفاده نموده فرمود: لِیجْزِىَ الَّذینَ اساؤُا بِما عَمِلُوا وَ یجْزِىَ الَّذینَ احْسَنُوا بِالْحُسْنى؛ یعنى: تا کسانى را که با کردارشان بد کرده و آنان را که با رفتار شایسته نیکویى نموده اند جزاء دهد.
برگرفته از سایت دعاسایت
